Ο Νικήτας Σινιόσογλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1976. Είναι διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ (PhD) και συγγραφέας. Έχει εκδώσει τα βιβλία: Plato and Theodoret: The Christian Appropriation of Platonic Philosophy and the Hellenic Intellectual Resistance (Cambridge University Press 2008), Radical Platonism in Byzantium: Illumination and Utopia in Gemistos Plethon (Cambridge University Press 2011)· Αλλόκοτος Ελληνισμός. Δοκίμιο για την οριακή εμπειρία των ιδεών (Κίχλη 2016, Βραβείο Δοκιμίου του περιοδικού Ο Αναγνώστης, 2017)· Μαύρες διαθήκες. Δοκίμιο για τα όρια της ημερολογιακής γραφής (Κίχλη 2018)· Λεωφόρος ΝΑΤΟ. Δοκιμή περιπλάνησης (Κίχλη 2019)· Ο καρπός της ασθενείας μου. Δοκίμιο με σάρκα και οστά (Κίχλη 2021). Γράφει για την αστική περιπλάνηση και για τα όρια δοκιμιακού και λογοτεχνικού λόγου.
Πολύ ωραία. Επίσης είναι θαμώνας στο νοερό κυλικείο της Αφηγηματικώς Ιατρικής και της Λέσχης των Ταπεινών Αλαζόνων. Περαιτέρω, με τιμά με τη φιλία του, και οφείλω να πω ότι είμαστε, εδώ και χρόνια, αβρότατα και καρπερά διαφωνούντες (σχεδόν στα πάντα) συνομιλητές.
Προσφάτως, κυκλοφόρησε το λίαν ενδιαφέρον για τη φιλοσοφία και την πρακτική της Αφηγηματικής Ιατρικής πόνημά του Απομονωτήριο Λοιμύποπτων Ζώων (εκδ. Κίχλη) που συμβαίνει να είναι ένα από τα πιο ιδιαίτερα υβρίδια λογοτεχνίας, κοινωνικής κριτικής, υπαρξιακού στοχασμού, και δυστοπικής σκέψης που έχω διαβάσει στη ζωή μου.
Έχω αποφανθεί και αλλού ότι, εάν ζούσαν και εντρυφούσαν σε τούτο το ιδιότροπο έργο, ο Φραντς Κάφκα και ο Σάμιουελ Μπέκετ θα αντάλλασσαν θερμές χειραψίες με τον Σινόσογλου, ενώ κάπου στο βάθος της σκηνής θα μειδιούσε ασμένως ο Εμίλ Σιοράν.
Ήδη ο τίτλος ξενίζει, προοιωνίζεται τη γόνιμη αγάπη του συγγραφέα για το ανοίκειο — τι μπορεί να είναι αυτό το απομονωτήριο και τι στο καλό σημαίνει λοιμύποπτα ζώα (μια εύστοχη και αιχμηρή λεκτική κατασκευή του ίδιου του Σινιόσογλου). Εν συνεχεία, αρχικά εμβρόντητοι και αποσβολωμένοι, παρακολουθούμε την παρέλαση πλασμάτων θαρρείς βγαλμένων από το Βιβλίο των φανταστικών όντων του Χόρχε Λούις Μπόρχες που αφηγούνται στιγμιότυπα από την τρομερά δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονται.
Ένα τυραννισμένο λευκό γατί, ένα καβούρι που ζει ενσωματωμένο σ᾽ ένα γυαλἰ, ένα λιοντάρι που είναι και τζίνι, μια εργαστηριακή τίγρη, ένας ερωτύλος κύκνος, ένας φυλλοφάγος βραδύπους, λένε τις ιστορίες τους στο λεγόμενο Ανεπιτήρητο Παραγωγικό Ζώο που σύμφωνα με τους σοφούς νομικούς, όπως μας ενημερώνει ο Σινιόσογλου, «είναι το βοοειδές ή προβατοειδές ή αιγοειδές ή ιπποειδές ή χοίρος, που εντοπίζεται άνευ επιτήρησης εκτός της οριοθετημένης κτηνοτροφικής εκμετάλλευσης του κατόχου του (συμπεριλαμβανομένου του οικείου βοσκότοπου) και είτε φέρει είτε δεν φέρει σήμανση».
Τα λοιμύποπτα ζώα είμαστε όλοι εμείς που οι μεταμοντέρνες κοινωνικές νόρμες επιθυμούν διακαώς, μανιωδώς, και με βελούδινο αυταρχισμό (όπως θα έλεγε ο Πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος) να είμαστε υγιέστατοι, ευτυχέστατοι, αναισθήτως σεξουαλικοί, ασυναισθήτως χαρωποί, και να καμωνόμαστε (ή ακόμα και να πιστεύουμε) ότι ζούμε σε ροζ πελάγη ευδαιμονίας! Καθιστάμεθα ύποπτοι εάν δεν είμαστε όλα αυτά, μας διώκει η ρετσινιά ότι κουβαλάμε και μεταδίδουμε ασθένειες, λοιμούς, επικινδυνότητες — με μια λέξη ότι είμαστε σκοτεινοί στη λεγόμενη κοινωνία της διαφάνειας, της υπερθεατότητας και της επιτάχυνσης.
Εδώ, ο Σινιόσογλου συναντάται με έναν από τους πιο οξυδερκείς αναλυτές της σημερινής κοινωνικής συνθήκης, τον Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν (Byung-Chul Han, γενν. 1959). Ο Χαν καταγγέλλει, και ορθότατα, ως αισχρές την υπερδραστηριότητα, την υπερπαραγωγή, και την υπερεπικοινωνία στις οποίες καλούμαστε να επιδιδόμαστε, χάνοντας έτσι το ουσιαστικά ωραίο που είναι η σιωπηλή μαρμαρυγή, ο φωσφορισμός του χρόνου.
Στο Απομονωτήριο Λοιμύποπτων Ζώων, μια μεταψυχεδελική φάρμα των ζώων, όπου επιτέλους ανταμώνουν ο Τζωρτζ Όργουελ και ο Άλντους Χάξλεϊ με τον Φίλιπ Κ. Ντικ, ο Σινιόσογλου καυτηριάζει με δριμύτητα τις σύγχρονες τάσεις (και εξαναγκασμούς, έστω βελούδινους) που μας θέλουν θετικά (και μόνον) σκεπτόμενους, εύθυμους δραπέτες από κάθε λογής πένθος, ερωτικούς παρτενέρ και όχι ερωτευμένους, λειτουργικούς σαν μηχανές, υποτασσόμενους στη στρατηγική του ιαματικού λόγου, ολοένα και πιο βελτιωμένες εκδοχές του εαυτού μας, ηλίθιους ηλιοθεραπευόμενους και αμβλύνοες υπέρμαχους της feelgood (παρα)λογοτεχνίας — «Τα τοπ βιβλία του καλοκαιριού για το απόλυτο combo ηλιοθεραπείας και απεριόριστης αναγνωστικής απόλαυσης δίπλα στο κύμα. Για αξέχαστες μέρες στην παραλία!», διαβάζουμε σε μια διαφήμιση αυτού του εμετικού (παρα)λογοτεχνικού είδους. Ο Ντοστογιέφσκι, ο Σελίν, ο Μπάροουζ, ο Μπέρνχαρντ, ο Σιοράν, ο Παπαγιώργης, ο ίδιος ο Σινιόσογλου είναι λοιμύποπτοι. Στο απομονωτήριο, γρήγορα, στο απομονωτήριο!
Διατείνομαι μετ᾽ επιτάσεως ότι το Απομονωτήριο Λοιμύποπτων Ζώων θα έπρεπε να διανέμεται και να διδάσκεται σε όλες τις ιατρικές, κοινωνιολογικές, και φιλοσοφικές σχολές της οικουμένης, ενδεχομένως και στα γυμνάσια και στα λύκεια, ως εγκόλπιο περιφρούρησης και διατήρησης της βαθείας ανθρωπινότητας που απειλείται αθρόα από τις επιταγές μιας επικίνδυνης gentrification της γεμάτης αντιφάσεις, διακυμάνσεις, πάθη, πένθη, νοσήματα, λύπες και χαρές σωματοψυχής μας!
Σχολιασμός: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
