Ήδη από τις αρχές περασμένου αιώνα, του 20ού, διειδυτικοί στοχαστές και φιλόσοφοι είχαν εκφράσει ανησυχίες για την (πολιτικής προελεύσεως) αντίφαση ανάμεσα στις αλματώδεις εξελίξεις της τεχνολογίας και στην υστέρηση των κοινωνιών να τις παρακαλουθήσουν και, κυρίως, να προβούν σε μιαν απελευθερωτική χρήση της. Με μια λέξη, η τεχνολογία έμπαινε, βεβιασμένα, στην υπηρεσία της κερδοφορίας, της καταστολής, της εξουσίας, και όχι στην υπηρεσία ελευθεριακών προταγμάτων. Ακόμα και φιλόσοφοι όπως ο Martin Heidegger ή ο Oswald Spengler, που κάθε άλλο παρά υπέρμαχοι τέτοιων προταγμάτων ήταν, επεσήμαιναν την εν λόγω αντίφαση.
Ωστόσο, έχουμε δει (ιδίως μετά την λαίλαπα του κορωνοϊού και των εγκλεισμών) ότι η τεχνολογία συνέβαλλε πολύ στο να αποφευχθεί ο κατακερματισμός του κοινωνικού ιστού, στην επικοινωνία ανθρώπων που αλλιώς θα βίωναν μιαν οδυνηρή έως και ολέθρια απομόνωση. Η τεχνολογία πέρασε άπλετα στα χέρια των ανθρώπων και των μαζών, θα λέγαμε στη δεκαετία του εξήντα.
Ο David Brown Morris εκθειάζει την ανακουφιστική, και λυτρωτική, λειτουργία της επικοινωνίας, ιδίως μέσω των προσωπικών μας αφηγήσεων. Δίχως να αμφισβητούμε τα επιτεύγματα της βιοϊατρικής, τονίζει ο Morris στο πολύτιμο πόνημά του Έρως και Ασθένεια (εκδ. Παπαζήσης), οφείλουμε να τα συνοδεύουμε με τις αφηγήσεις, με τα όσα βιώνουμε και σκεφτόμαστε, όταν νοσούμε. Οφείλουμε, τόσο οι ασθενείς όσο και οι ιατροί, να ασκηθούμε στο να μιλάμε και να ακούμε.
Όπως σημείωνα στο τεύχος #53 της Αφηγηματικής Ιατρικής, ο εκδότης, σκηνοθέτης, βιβλιοπώλης, σεναριογράφος, και εν γένει άνθρωπος της τέχνης Βάσος Γεώργας, αντιμετωπίζοντας προσφάτως σοβαρά προβλήματα υγείας, προχωρεί σε ένα είδος αυτοϊάσεως, στο ψυχολογικό πεδίο τουλάχιστον, με το να επιδίδεται σε καθημερινή, σχεδόν καταιγιστική, συγγραφή και δημοσίευση (εν προκειμένω διευκολύνουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) μικρών πυκνών κειμένων, αφορισμών, στοχασμών για το νόημα της ζωής, και ποιημάτων που καταγράφουν οδυνηρές στιγμές αλλά, ταυτοχρόνως, διέπονται από μια φιλοσοφική αισιοδοξία ως προς την αξία του ζην και την επαναξιολόγηση του τι είναι σημαντικό και τι όχι μες στις δεκαετίες που μας δωρίζονται.
Βλέπουμε ότι ο Γεώργας συνδυάζει τη χρήση της βιοϊατρικής και της τεχνολογίας τη με τη χρήση της αφήγησης, γράφοντας καθημερινώς, αφηγούμενος ακατάπαυστα τα όσα αντιμετωπίζει ως ασθενής και τα όσα στοχάζεται, αναθυμιέται, αισθάνεται, φοβάται, ελπίζει όντας σε νοσοκομεία, χειρουργεία, κλινικές, κέντρα αιμοκαθάρσεως, τους τελευταίους μήνες.
Θεωρώ τις αφηγήσεις του εξόχως ενδιαφέρουσες για την Αφηγηματική Ιατρική, και φρονώ ότι είναι μια υποδειγματική άσκηση τούτης της εικοσαετούς επιστήμης, μέσα μάλιστα από τα social media, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που του επιτρέπουν (λυτρωτικά, ας επαναλάβω) την άμεση επικοινωνία με ένα ολοένα ευρυνόμενο δίκτυο ανθρώπων που του συμπαρίστανται και τον ενθαρρύνουν εμπράκτως.
Εφόσον ο Γεώργας ρητά εκφράζει την επιθυμία να ακουστεί, να διαβαστεί, προσφέροντας μάλιστα διαρκώς συμβουλές σχετικά με τη χρήση του χρόνου και με τον αναστοχασμό σχετικά με το ζην σε συνανθρώπους του, κρίνω λίαν ωφέλιμο, για όλους μας, να ανθολογήσω κείμενά του ώστε να συζητηθούν ευρύτερα.
Μπορείτε να παρακολουθήσετε την καθημερινή αφηγηματική δραστηριότητα του Βάσου Γεώργα εδώ: https://www.facebook.com/vassosi
Ανθολόγηση
1. σκέφτομαι το μη πραγματικό της γραφής κόντρα στη ομιλούμενη γλώσσα γιατί έχασα πια τη φωνή μου μπροστά σε οποιονδήποτε - παρακολουθώ τη περασμένη μου ζωή με αναπάντητα ερωτήματα και βλέπω τον εαυτό μου να μεγαλώνει μόνος μέσα στην μοναξιά της γραφής γράφοντας σελίδες και σελίδες και σελίδες με αυτή τη μοναδική φιλοδοξία και αυτή τη μοναδική ελπίδα: να με διαβάσουν ή να υπάρχουν άνθρωποι που να ενδιαφέρονται να μάθουν πως σκέπτομαι. - αλλά και πάλι υπάρχει μόνο μοναξιά στο γράψιμο.-γράφω λοιπόν για να μην εξαφανιστώ πραγματικά. -
2. η ζωή είναι προσωρινή αλλά το γεγονός πως έχεις ζήσει μια εφήμερη ζωή θα παραμείνει ένα αιώνιο γεγονός
3. περνάμε τη ζωή μας κολλημένοι στον λαβύρινθο της καθημερινότητας προσπαθώντας να βρούμε μια διέξοδο στις δυσκολίες μας αναλαμβάνοντας την αυριανή προοπτική μας εκ των προτέρων. - τα όνειρα για το μέλλον μας επιτρέπουν να συνεχίσουμε παρόλο που δεν προχωράμε ποτέ στην πραγματοποίηση κανενός ονείρου. - το μέλλον μας είναι χρήσιμο για να ξεφύγουμε από την σκληρότητα του παρόντος. -
4. δεν πρέπει ποτέ να φοβόμαστε να βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι της νύχτας γιατί ξέρουμε πως με το χάραμα τότε είναι που ξαφνικά έρχεται το φως.
5. -η ομιλία (κλάματα ουρλιαχτά λόγια που σχίζουν τον αέρα) δεν αφήνει κανένα ίχνος: μπορείς να μιλήσεις και τα λόγια σου εξατμίζονται...αλλά με το γράψιμο! είναι ο τρόπος για να αποκατασταθεί η επαφή σου με το χρόνο - όλες τις εποχές υπήρξαν άνθρωποι που ήξεραν πώς να καθοδηγήσουν τους άλλους μέσω της δύναμης του λόγου τους. μόνο στους φωτισμένους αιώνες οι άνθρωποι έγραφαν και μιλούσαν καλά. - η αληθινή ευγλωττία προϋποθέτει την άσκηση της εξυπνάδας και την καλλιέργεια του νου. - είναι πολύ διαφορετικό από τη φυσική ευκολία του λόγου που είναι μόνο ένα ταλέντο - μια ιδιότητα που απονέμεται σε όλους εκείνους των οποίων τα πάθη είναι φλογισμένα και των οποίων η υπομονή είναι εύκαμπτη και των οποίων η φαντασία είναι γρήγορη.
6. θέλω να μιλήσω για τις εκρήξεις χαράς και για το πόσο μου αρέσει να γελάω τόσο δυνατά - θέλω να μιλήσω για εκείνη τη ζεστή σοκολάτα με γάλα αμυγδάλου που μοιράστηκα με κάποιο παλιό φίλο και πόσο μου λείπει - θέλω να μιλήσω για εκείνα τα καλοκαίρια που πέρασα χορεύοντας τραγουδώντας και εκείνα τα βράδια που ξεχάστηκαν κάτω από την επίδραση του αλκοόλ. -για τα φιλιά που ανταλλάχτηκαν τις χαμένες αγκαλιές τις γνωριμίες που δυστυχώς έγιναν - για τα ρίγη στην πλάτη τα αστέρια στην καρδιά τα θαμμένα ανείπωτα μυστικά μου. -
7. είμαι επιζών από μεγάλα προβλήματα υγείας και εύχομαι όλοι να έχουν αυτή την ίδια τύχη μια μέρα. - αυτό δεν σημαίνει ότι οι μέρες μου είναι γεμάτες ήλιο λάμψη και χαρούμενα χαμόγελα. - σημαίνει απλώς ότι έχω ξαναβρεί τη δύναμη να ζω παρά όλα όσα μπορεί να μου έρθουν. - εξακολουθώ να κατακλύζομαι συχνά από τα συναισθήματά μου - η καρδιά μου συχνά φωνάζει πολύ δυνατά αυτό που νιώθω και μερικές φορές είναι δύσκολο να το κρύψω ή να το διαχειριστώ. - αλλά κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. - όχι μόνο για αυτό, για τη ζωή γενικότερα. - μαθαίνω να προσέχω να ζω μόνος μου χωρίς να βασίζομαι σε άλλους ανθρώπους. - πολλές φορές αποτυγχάνω αλλά ξέρω ότι έχω το δικαίωμα να αποτύχω. - δεν κατηγορώ τον εαυτό μου για αυτό.- ή μάλλον δεν κατηγορώ πια τον εαυτό μου. - προσπαθώ να δεχτώ όλα τα χτυπήματα της μοίρας μου με ανοιχτές αγκάλες να κλαίω όταν πονάω να στυλώνω τα πόδια μου όταν είμαι αναστατωμένος και να εκφράζω τις αγωνίες μου όταν το κεφάλι μου είναι μπερδεμένο σε σημείο που δεν μπορώ ούτε να ακούσω αλλά ούτε και να σκέφτομαι πια. - έχω στόχους για το μέλλον εννοώ.- ένας θεός ξέρει πόσο μακριά θα μπορούσα να πάω γι αυτό το μέλλον. - ζω υγιεινά τρώω χορταίνω χωρίς να στερούμαι τίποτα βγαίνω σε δημόσιους χώρους γνωρίζω νέους ανθρώπους συγχωρώ και πάνω από όλα μαθαίνω πως να αγαπώ τον εαυτό μου. - κάνω πράγματα απίστευτα επίπονα βασανιστικά αλλά ξέρω καλά ότι μια μέρα θα έχω χωνέψει όλα αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα και ότι θα μπορώ να τα δεχτώ ως φυσιολογικά.
Σχολιασμός: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
