Πώς είναι δυνατόν να απαγορεύεται στους συγγενείς νοσηλευομένων με covid ασθενών να επισκέπτονται τους οικείους τους κατά τη διάρκεια νοσηλείας των τελευταίων στο νοσοκομείο; Τούς στερείται αυτό το δικαίωμα παρά τη διάθεσή τους να εισέλθουν στα δωμάτια των ασθενών αφού έχουν λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα προφύλαξης. Πώς είναι δυνατόν η πληροφόρηση για την εξέλιξη της υγείας των συγγενών τους να γίνεται με το σταγονόμετρο ενώ θα έπρεπε να ενημερώνονται δις ημερησίως;
Τα ερωτήματα αυτά προέκυψαν μετά από συνομιλία με συνάδελφο αιματολόγο, του οποίου η μητέρα νοσηλεύθηκε σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο της Αθήνας. Μπόρεσε να την επισκεφθεί μία μόνο μέρα, σχεδόν παράνομα.
Είναι οι νοσηλευόμενοι ασθενείς ένα μίασμα; Μεταφέρουν κάποιον πιο επικίνδυνο ιό από εκείνον που κυκλοφορεί στα εστιατόρια και στα μπαρ όπου καθημερινά συρρέουν άνθρωποι κάθε ηλικίας; Μήπως τελικά αναπαράγουμε μια απάνθρωπη αντίληψη άσκησης της ιατρικής παρά το γεγονός ότι είμαστε εμβολιασμένοι και διαθέτουμε φάρμακα για την έγκαιρη αντιμετώπιση του κορονοϊού;
Εκφράζω αυτές τις σκέψεις γνωρίζοντας και την άλλη πλευρά του νομίσματος όπως αυτή προκύπτει από την εμπειρία των SOS ΙΑΤΡΩΝ. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ασθενείς με covid τους οποίους εξετάζουμε κατ’ οίκον, αρνούνται τη νοσοκομειακή νοσηλεία, παρά τις αντίστοιχες συστάσεις, για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Υπό τον φόβο πως θα καταλήξουν μόνοι και εγκαταλειμμένοι. Υπό τον μύθο ότι η νοσηλεία σε κλινικές covid, ταυτίζεται με δυσμενείς εκβάσεις.
Γιώργος Θεοχάρης,
Πρόεδρος SOS ΙΑΤΡΩΝ
